Επιτέλους ...χαρά!

Πριν λίγες ώρες, μια από τις αγάπες μου, η ΑΕΚάρα, μου έδωσε, επιτέλους, μεγάλη χαρά, που από καιρό περίμενα. Διέλυσε τον Ολυμπιακό της ..."παράγκας" με 4 - 0. Πιο δίκαιο θα ήταν ένα 8 - 0, αφού χάθηκαν ευκαιρίες που δε χάνονται αλλά ...μην είμαστε και πλεονέκτες!
Είναι γλυκιά ιδέα η ΑΕΚ. Άρχισα να την υποστηρίζω από 10 ετών, όχι γιατί έβλεπα να κάνει νίκες ή να παίρνει τίτλους. Αντίθετα η πρώτη συμπάθεια ήρθε όταν σε αγώνα της με μια μικρή ομάδα (Δόξα Δράμας, αν θυμάμαι καλά), έφερε ισοπαλία! Λίγο, όμως, το ότι είμαι "υπέρ αδυνάτου", λίγο η καταγωγή του πατέρα μου, έφεραν αυτό το δέσιμο που κρατάει πολλά χρόνια τώρα...
Viva ΑΕΚ! Πάντα τέτοια! Να μας δίνεις μεγάλες χαρές, αν και ως γνήσιοι φίλοι σου θα είμαστε κοντά σου και στις λύπες!

Με το δεξί...

Να ΄μαι κι εγώ! Γέμισε ο τόπος (ο δικτυακός, ντε) με λογής - λογής blogs. Ανοίγεις ένα και συναντάς άλλα εκατό, που αν τα ανοίξεις κι αυτά πάμε στα χίλια και ...δε συμμαζεύεται. Χάνεσαι, δηλαδή, με τις ώρες...
Με το σκεπτικό "να 'ταν η ζήλια ψώρα...κ.λπ.", ζήλεψα όλον αυτόν τον κόσμο και με μικρή, είναι αλήθεια, προσπάθεια (το νόμιζα δυσκολότερο) έγινα κι εγώ, στα ...ήντα μου "ιδιοκτήτης" blog (χι, χι!).
Ωραία, το απέκτησα και τώρα τι; Τι να γράψω ο ...πρωτάρης; Ούτε που ξέρω ούτε που μου 'ρχεται κάτι (σνιφ!).
Δε βαριέσαι, ας υπάρχει και βλέπουμε... (όπως λένε "μάθε τέχνη κι άστηνε").
Προς το παρόν μένω με την ελπίδα ότι μπήκα με το δεξί...